OBEZ!
Elinize bir buz parçası alın ve izleyin, eriyor ve suya dönüşüyor, su buhara, bir nefes gibi… İşte hayat da öylece geçiyor, sanki bizim değilmiş gibi uzaktan seyrediveriyoruz kısacık ömrümüzü…
Bir ömre kaç aşk sığar? Kaçı büyücek olur ve küçültürüz gözümüzde? Kaç kez bulur insan diğer yarısını? Obez bedenlerimiz doymak bilmezken aslında, kaç kez emeriz diğerlerinin ruhunu…
Obeziz dostlarım, elimizde bir mücevher kutusunda gibi sevdiklerimiz; “Bu yanımda hoş durmadı, bu beni çok sevdi, bu beni az sevdi, bununla anlaşamadım, şununla eğlenemedim, onunla ağlayamadım…” Deyip sıkılıvermedik mi tüm sevdiklerimizden? Ama en çok kendimizden…
İnsan önce kendini biraz sevmeli… N
2 yorum:
keşke insan kendini kolayca sevebilse. aynada görüneni görebilse; kendinle konuştuğu aklını duyabilse gerçekten. bir aşka kurban etmek ne güzel olurdu o zaman kendini. yaşamanın gerçek olduğuna inanırdı önce kendi varlığının farkında olurdu. kolay değil.
@aptal kalp; Kalp işte! bulunduğu bedende kendini sevmeyi öğrendikçe sevebilecek karşısındakini... zamanla öğreniyor bunu da :) kolay olmamalı da...
Yorum Gönder